Wybór przedszkola dla naszych dzieci nie jest łatwym zadaniem. Niewątpliwie każdy zastanawia się, na co zwrócić uwagę. Co jest istotne, a co można pominąć? Co więcej dużo mam zastanawia się, czy aby na pewno są normalne? Czy ich lista wymagań nie jest abstrakcyjna? Co powiedzą inni, jak zaczniemy zadawać pytania? Jednak nasze wątpliwości, obawy, lęk i strach nie jest czymś nieuzasadnionym. Nie jest bezpodstawny. Przecież oddajemy nasze największe Skarby, nasze wielkie miłości, nasze wszystko obcym ludziom. Do tej pory dzieci były pod nasza opieką. Dbałyśmy o nie, patrzyłyśmy, czy są najedzone, czy wypiły wystarczająco dużo wody. Pielęgnowałyśmy ich poczucie bezpieczeństwa, dbałyśmy o swobodne wyrażanie emocji, tłumaczyłyśmy świat, dbałyśmy o właściwą dietę, często zmierzając się z rozanielonymi babciami uwielbiającymi wnuczęta i zasypującymi je słodyczami;) Biegałyśmy za maluszkami, żeby się nie przewróciły, nie zdarły kolan, nie poobijały się. Dbałyśmy o ich bezpieczeństwo zarówno w wymiarze fizycznym jak i psychicznym. Oczywiście nie chodzi mi o skrajności i rozkładanie zbytecznego parasola ochronnego, ale przecież to oczywiste, że pierwsze 3 lata życia, dziecko potrzebuje takiej nadgorliwej opieki. Nie urodziło się jak kózka, czy owieczka i nie stanęło od razu na nogi i nie pobiegło oglądać otoczenie. Wiadomo, że małe dziecko potrzebuje mamy (lub innego opiekuna), która jest tu i teraz dla niego. Który sprawia, że czują się kochane, że wszystko, co robią jest dobre, która pozwala podejmować decyzje, mylić się, słucha i rozumie. Która jest obok, gdy dziecko przeżywa pierwsze życiowe tragedie, gdy np. ktoś zabierze mu jego zabawkę. Małe dziecko potrzebuje czuć się ważne i wyjątkowe, a także wiedzieć, że wszystko, co czuje, każda emocja, jest ludzka i ma prawo ją doświadczać. To nie jest absolutnie dziwne i nienormalne, że prawie każdy rodzic boi się przedszkola. Chce, potrzebuje lub musi zaprowadzić dziecko do placówki, gdy przyjdzie na nie czas, ale ma mętlik w głowie. Tysiące myśli, tysiące obaw. Czy ktoś zajmie się nim tak dobrze jak ja? Czy ktoś utuli, gdy zapłacze? Czy ktoś pocieszy, gdy kolega zabierze mu zabawkę. Czy ktoś zrozumie, że koleżanka wepchnęła się do kolejki i zabrała ostatni kawałek jabłka? Czy ktoś zauważy wszystko i będzie sprawiedliwy? Czy dziecko zostanie ocenione właściwie? Czy w trudnych chwilach ktoś okaże mu wsparcie? Czy to przedszkole jest mu w ogóle do czegokolwiek potrzebne? Najgorzej mają chyba rodzice wysyłający do przedszkola dziecko pierworodne. A jeszcze gorzej, gdy ich ukochane maleństwo jest szczególnie wrażliwe. Inni powiedzą – bardzo dobrze, nauczy się, doświadczy, będzie wiedziało, jak sobie radzić. Ja mam zupełnie inne zdanie, ale nie o tym chciałam dzisiaj pisać. Chciałabym podsunąć pomysły, na co zwrócić uwagę wybierając idealne przedszkole dla naszych dzieci. Oczywiście wybór, a ilość zebranych punktów w przypadku przedszkoli państwowych to już inna sprawa, bo oczywiście może się okazać, że wcale nie trafimy tam, gdzie chcemy. Łatwiej jest w przypadku przedszkoli prywatnych. Tutaj z reguły wiemy od razu, czy się dostaniemy. Albo są miejsca, albo ich nie ma.

Katarzyna Nagraba

Mama

08 marzec 2020

Odsłony: 867

Czytaj więcej...

Uwielbiam uczyć się języków obcych. Nie wiem dlaczego, ale zawsze lubiłam. Mieszkam w Polsce, pracuję w Polsce (teraz to nawet nie pracuję;)), nie mam rodziców „zagranicznych” ani nikogo w rodzinie. Skąd to zauroczenie akurat językami? Zupełnie nie wiem, każdy chyba ma jakieś swoje ulubione zajęcia albo nawet kilka. Mnie od małego fascynowały języki obce. Uczyłam się ich w szkole państwowej od zerówki. Tam mieliśmy angielski, później rosyjski. Losowaliśmy i akurat kolega, gospodarz klasy, wylosował spośród dwóch dostępnych (drugi był angielski). Pewnie każdy domyśla się, jak bardzo się z tego cieszyliśmy. Tak bardzo, że mimo że umiałam czytać, pisać i porozumieć się po rosyjsku, to obecnie nie pamiętam nic a nic. I tak bardzo, że do tej pory pamiętam, kto to nam uczynił;) W liceum państwowym uczyłam się włoskiego i niemieckiego, a na studiach również państwowych angielskiego i włoskiego. Mimo że jestem umysłem ścisłym, a wszędzie kierunki wybierałam matematyczne, to cieszę się, że szkoły państwowe umożliwiły mi to, abym obecnie mogła swobodnie porozumieć się w 3 językach. Na pewno nie idealnie, akcent to także nie poziom native speaker, ale każdy mnie zrozumie, a ja jego. I tego samego chciałabym dla moich dzieci. Nie chodzi mi o stosowanie przymusu i nauczania pod presją. Nie chodzi mi o wybieranie na siłę męża obcokrajowca, bo wtedy dzieci chcąc nie chcąc będą minimum dwujęzyczne. Po prostu uważam, że to bardzo rozwija i wspomaga naszą pamięć. Daje także dużo możliwości, jeśli chodzi o przyszłą pracę. Wiadomo, że każdy chce tak wychować dzieci, aby w przyszłości poradziły sobie same, były w stanie się utrzymać, stworzyć rodzinę (nie mylić z odchowaniem i wyrzuceniem z domu „radź sobie sam”, ani tym bardziej zerwaniem kontaktu z rodziną i tworzeniem odrębnego gospodarstwa domowego bez korzeni i relacji). Znając przynajmniej język angielski nasze dziecko będzie mogło próbować swoich sił w zasadzie w każdej branży, w każdym kraju. No dobrze, wiedza ogólna czy specjalistyczna także jest podstawą;) Nie oszukujmy się jednak, że znajomość języka obcego w dzisiejszym świecie jest bardzo ważna. Nie dziwię się, zatem, że wielu rodziców chce uczyć go dzieci już od najmłodszych lat, a to, w jaki sposób to robią, zależy już tylko od nich. Muszę podkreślić, że na ten temat jest oczywiście wiele opinii i istnieje wielu rodziców, którzy uważają naukę w młodym wieku za dużą przesadę. Rozumiem, nie oceniam nikogo, bo każdy ma swoją drogę i swoje wartości oraz sposób wychowania dzieci. Dla każdego, co innego jest dobre.

Katarzyna Nagraba

Literatura dla dzieci

05 marzec 2020

Odsłony: 1332

Czytaj więcej...